Ne kadar farkındayız bilmiyorum. İlkokula başladığımız ilk günden itibaren ilginç bir empoze ile karşı karşıyayız.. Yabancı kültürlere hayranlık duyarken kendi kültürümüzden uzaklaşıyoruz. Hatta kendi kültürümüzü öcü gibi görür hale geliyoruz..

Leninci, stalinci oluyoruz.. Maocu oluyoruz.

Fransa paris şanzalize hayranı oluyoruz.. Londraya aşık oluyoruz.. Newyourk hastası oluyoruz.. Ama kendi topraklarımızı es geçiyoruz. Komşuların tavuklarını KAZ görürken kendi kazlarımızı hayvan yerine bile koymuyoruz.. Komşunun tarlasının yeşilliğine hasta iken kendi tarlamızdaki ormanın farkında bile değiliz..

Kendi güzelliklerimize yabancıyız. Dinimize, dilimize, sanatımıza ve tarihimize yabancıyız. Öğrenmek için bir çaba içinde de değiliz.

Devasa bir hazinenin içinde iken elin gevurunun iki kuruşluk değerine göz dikiyoruz..

kendi kültürümüze yabancıyız. kendi tarihi birikimlerimizden çok uzaktayız.. kendi dilimizi okuyabilmekten yazabilmek aciziz.. Geçmiş eserlerin oldugu kütüphanelerin varlığından bile habersiziz..

uyanma vakti gelmedi mi?