İçinde bulunduğumuz yüzyılın görünmez tarafı doyumsuzluk.. Tüketim çağındayız. Ve üreticiler mallarını daha geniş kitlelere satabilmek için müthiş stratejiler geliştirmiş durumdalar. Ve her yol bizi yeni ürünler satın almaya itiyor..

Fakat her ürünü satın alabilecek gücümüz yok. İmkanlarımız sınırlı. Sahip olamıyoruz. Doyumsuzlaşma bu döngü ile başlıyor.. Kopan hortum ve fırtınanın içinde gökyüzüne yükselmek gibi.. tüm istediklerimiz o hortumun halkalarında hızlıca dönüyorr ve biz de bulutlara doğru uçuyoruz.. hangisine ulaşacağımıza şaşmış vaziyetteyiz..

Artık doyumsuzuz. Ürünleri pazarlama yolları üzerinden geçtikce daha da doyumsuzlaşıyoruz. Evlerimizin perdelerini kapayıp o yollardan uzaklaşmalıyız.

Doyumsuzluğu tetikleyen araçların başında televizyon gelmekte. Arkasından sosyal medya gümbür gümbür geliyor.

Okullar, çevre, panolar, ilan köşeleri, arkadaşlarımız, gazeteler, kitaplar iletişimde olduğumuz her yer bizi doyumsuzluğa yönlendiriyor..

Yetmiyor.. elimizdeki telefon yetmiyor.. Altımızdaki araba yetmiyor. içindeki evimiz yetmiyor. Daha fazlasını istiyoruz. Daha fazlasını.. Doyumsuz bir hayattayız.

Doyamıyoruz. Diziler inanılmaz şekilde empoze ediyor. Görsel olarak zihnimize yerleşiyor. Doyumsuz ol, doyumsuz kal..

Şükretmekten uzaklardayız.. Tevekkül edemiyoruz... Tefekkürden mahrum kalmış durumdayız..

Ellerimizi açıp Allaha şükredemiyoruz. Hep daha fazla dünyalık istiyoruz..

Keşke ahiret amellerine doyumsuz olabilsek..

Keşke vatana millete hayırlı işlerde doyumsuz olsak..

Doyumsuzluğumuz bizim elimizdeki serveti ve sermayeyi göz dikmiş rakip dış ticari şirket ve kurumlardan pompalanıyor.. Ya da yerli ufak karlarla ayakta kalan kücük ölçekli firmalar..

ne fark eder..

Doyumsuzluk israfın diğer adı.. Müsrif bir toplum olmaya doğru ilerliyoruz. Dünya nimetlerinden daha azla yetinip daha fazla Allah yolunda mücadele edebiliriz.

Bunun farkına varmalıyız artık