Bize empoze edilen eziklik duygusu ve kaybedilmişlik.. Toplumun en tepesinden ailenin en kücük ferdine kadar layık görememe duygusundayız..

Mutlu olmayı hak etmiyor gibiyiz. Kendimizi mutlu etmekten cok uzaklardayız. Mutlu oldugumuzda o mutluluğu kendimize zehir etmekte çok yetenekliyiz.

Nasıl mutlu ederizden cok nasıl mutsuz ederiz modundayız..

Karşı tarafı mutsuz etmek en büyük mutluluğumuz olmuş durumda. Sürekli birilerini ve kendimizi mutsuz etmeliyiz ki mutlu olabilelim..

Durumumuz bu.. bir dostumuz bir arkadaşımızın gözleri güldüğünde hemen onu ağlatacak bir hamle yapmaya kalkıyoruz

Sürekli eleştirmekte, karşı çıkmakta ve muhalefet etmekteyiz..

Kendimize onun sahip oldugunda daha fazlasını layık görmekteyiz..

Tasavvufi ve islami ahlaktan uzaklaştıkca, kuran ahlakı ile ahlakmadığımız sürece bu döngü devam edecektir.

Mutsuz bir toplum olmaya mahkum olmak zorunda değiliz..